Naast de op zich al niet alledaagse opdracht voor wat betreft de functie bleek ook de stedenbouwkundige situatie hier gecompliceerd van aard te zijn.
De situatie bevindt zich daar waar een spoorbaan en de Maliesingel elkaar boogsgewijs bijkans raken. Hierdoor ontstaat een bijna driehoekige kavel ter beëindiging van een reeks 19eeeuwse panden. Opvallend is dat de kavel reeds bebouwd is met een half verdiept bouwvolume met borstwering welke de rooilijnen van de kavel volgt. De stedenbouwkundige omgeving is weids en groen van karakter. De bebouwing is monumentaal.
Conceptueel is er gekozen om het bestaande volume te beschouwen als een “sokkel” waarop de huiskapel diende te worden gerealiseerd. De “dwingende” plattegrondvorm van de sokkel leidde tot een half cirkelvormige plattegrond welke aan de spoorzijde begrensd wordt door een brede schijf, waarin functies kunnen worden opgenomen.
In doorsnede is gekozen voor een schuin aflopend dak waardoor de kapel als het ware tegen de schijf aanleunt en automatisch een belangrijke centrale plek ontstaat. Door ter plaatse hiervan de brede schijf te openen en zijdelings hiervan in het dak van de schijf daklichten op te nemen valt hier een natuurlijk licht naar binnen welke een sfeer van afstand en contact symboliseert. Dit alles wordt nog eens versterkt door de constructie: door de kapel te construeren middels elf gelamineerd houten spanten in radiale opstelling en deze in (exterieur) en interieur zichtbaar te houden ontstaat een extra verwijzing naar deze plek.
In de “gevel” van de kapel, welke eigenlijk geen gevel is aangezien dak en gevel in elkaar overlopen, is tussen de spanten een smalle raamstrook opgenomen. Deze raamstrook is op een dergelijke hoogte geplaatst dat het stedelijk leven niet ervaren kan worden maar wel de lucht en bomen van het park aan de overzijde van het water.
Voor het gebouw is in hoofdzaak een drietal materialen gekozen. De kapel is uitgevoerd in een zinken dak- en gevel bekleding waarbij de radiaal geplaatst spanten als “roef” dienst doen.
De schijf is bekleed met een “Duits” hardsteen in een vierkant patroon. Dit hardsteen is zowel in interieur als exterieur ervaarbaar. Het interieur is verder van verschillende soorten gelakt hout, welke bij de kozijnloos gedetailleerde lichtstrook ook buiten zichtbaar is.
In 1999 is het gebouwtje genomineerd voor de Rietveldprijs. Het werd in het juryrapport gekwalificeerd als een mysterieus zinken object zonder afleesbare inhoud en leeftijd. Een objectje dat wonderlijk goed past bij zowel de ornamentiek van de chique negentiende eeuwse gevelrij, als de utilitaire werken van de spoorlijn.
